Aslanla Rüzgar
Ladinlerin gölgesine
bütün heybetiyle kurulmuş
aslan düşünmekteydi bir gün.
Onu hiç yalnız bırakmayan
rüzgar usul usul esmekte,
taze bir serinlikle
taramaktaydı düşüncelerini.
Aslan: "Ben ," dedi "Kralıyım gerçi,
Bütün hayvanlar aleminin.
Ne var ki senin
payın da küçümsenemez
kurduğum hükümdarlıkta."
"Neden?"dedi rüzgar.
"Ben ne yaptım ki?"
-Alçak gönüllü her dost gibi-
"Sesine ses mi kattım,
pençelerine bir tırnak mı
ekledim yoksa?"
Böyle konuştu ya
Aslan daha bir sevdi rüzgarı.
Ona doğru çevirdi yüzünü.
"Kükrediğimde sen götürdün
sesimi ormanların en uzak köşelerine;
yılanların deliğine
ve kurtların inine dek...
istersen burgacında
boğup yok edebilirdin de.
Uğultunla örselerdin gücümü."
...
Cafer Yıldırım "2x2 Dört Sincaptır Belki"
